Κάθε πρωί
Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας εἶναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετάμε τοὺς χθεσινούς φίλους
Οἱ νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
-Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
(Ασήμαντες απαριθμήσεις
-Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
Μα πού τελειώνει ἡ μοναξιά;)
Ogni mattina
cancelliamo i sogni
con cautela costruiamo i discorsi
le nostre vesti sono un nido di ferro
Ogni mattina
salutiamo gli amici di ieri
le notti si dilatano come fisarmoniche
suoni, rimpianti, baci perduti.
(Insignificanti
enumerazioni
nulla, solo parole per gli altri
ma dove finisce la solitudine?)
